Lief thuisfront,

Na wat weken zonder fatsoenlijk internet gezeten te hebben is ie hier dan: een nieuwe update! Zoals jullie weten stonden we tijdens het schrijven van ons vorige blog op het moment om te gaan bungeejumpen boven een rivier. De volgende dag was het zover en hebben we ons van een 160 meter hoge brug af gestort. Het gaat tegen werkelijk al je gevoelens in om je zoiets in je hoofd te halen, maar wat een adrenalinekick heeft het ons gegeven! Dit is niet onopgemerkt gebleven: Ilse kreeg na terugkomst van de sprong van de locals te horen dat ze geschreeuwd had als een adelaar... Robbert, Tessa en Statenlaancrew: enorm bedankt dat we dankzij jullie deze ervaring rijker zijn! Hier hield het adrenaline-avontuur echter nog niet op. Nog diezelfde dag zijn we van dezelfde rivier al raftend richting Kathmandu gegaan. Nu kun je op veel plaatsen in de wereld raften, maar Nepal zou Nepal niet zijn als het raften daar niet net op de grens van een middagje roeien en middagje heldhaftigheid zou liggen. Wat bleek: de rivier de Bhote Kosi is de wildste rivier die je mag bevaren als niet-professional en het is eigenlijk dus één grote flipperkast. Maar onder leiding van een ervaren instructeur en met hulptroepen in kano's om ons heen dobberend hebben we ons een weg naar beneden gebaand.

Na deze adrenalineboost zijn we vol energie teruggekeerd naar Kathmandu om het Holi-festival te vieren. De hindoes vieren tijdens dit festival de lente, wat ze uiten door alles wat leeft te bekogelen met kleurenpoeder en waterbommen en door elkaar achterna te zitten met emmers water, waterpistolen en vieze kleurenplakhandjes. Cultureel ingesteld als we zijn, lieten we natuurlijk geen kans lopen om ons te mengen in deze feestende menigte. Gewapend met een waterpistooltje en kleurenpoeder gingen ook wij op pad. Loes en Jibbe, bedankt voor het sponsoren hiervan! We hebben enorm genoten van het festival en hebben ervaren dat Nepalezen prima een feestje kunnen bouwen!

Helaas was dan wel het moment aangebroken: onze tijd in Nepal zat erop en het was tijd om door te trekken naar Myanmar! In Myanmar hebben we de 4 belangrijkste steden bezocht. Allereerst Yangon. Na aankomst in deze stad merkten we al meteen een groot verschil met Nepal: in tegenstrijd met wat we verwacht hadden, is alles hier een stuk beter georganiseerd! Op het vliegveld komt je bagage gewoon in 1x aan, de auto's hebben niet allemaal het formaat van een broodtrommel, gebouwen zijn niet vervallen maar zien er eigenlijk vrij netjes uit, er is geen constant getoeter om niks, er ligt niet overal rotzooi op straat en jaja, er is zelfs wegmarkering! (Waar een mens al niet van op kan kijken na 3 weekjes Nepal...) Maar wat verreweg het meeste opvalt en wat meteen ook enorm voor Myanmar pleit zijn de mensen. Niet alleen in Yangon maar in heel Myanmar kun je goed merken dat mensen nog niet echt gewend zijn aan toeristen. Wij zijn gewend dat iemand je iets wilt aansmeren als hij op straat naar je toe komt en een praatje met je begint. In Myanmar is dit totaal tegenovergesteld. Mensen komen spontaan naar je toe, niet om je iets te verkopen maar gewoon uit interesse en om hun Engels wat te oefenen. Ilse is zelfs een keer spontaan bij 3 oude vrouwtjes binnen gevraagd in hun rieten huisje en heeft een half uur in gebrekkig Engels met ze zitten theeleuten. Veel mensen vragen waar we vandaan komen en zijn geintrigeerd door hoe lang we zijn. Een paar voorbeelden: een aantal keren hebben we spontaan een fotoshoot moeten doen. Één Birmees durfde ons in een tempel te vragen om met ons op de foto te gaan en voor we het wisten stond er een rij mensen in de tempel. Niet voor een foto van de tempel maar voor een foto met ons, bizar! Op straat komen mensen naast ons staan om te meten hoeveel groter wij zijn dan zijzelf. Een andere keer zagen we Boeddhistische monniken bij een tempel en we twijfelden of we het konden maken om ze te vragen of we met ze op de foto mochten. We besloten het te laten zitten, het leek ons toch een beetje te raar. Maar jahoor, nog geen 3 minuten later kwamen diezelfde monniken naar ons toe om te vragen of ze met de lange witte mensen op de foto mochten. Ohja, en dan was er ook nog die keer dat Ilse een klein jongetje aan het huilen heeft gemaakt, hij had blijkbaar nog nooit een lange vrouw gezien...

Naast deze ervaringen hebben we natuurlijk ook hele mooie dingen gezien. In Mandalay bijvoorbeeld zijn we naar een groot paleis gegaan welke omringd is door een muur van 10km. In Bagan hebben we het prachtige uitzicht over duizenden oude pagoda's mogen aanschouwen. Wat een bijzonder gezicht was dat! Familie Dulek, ontzettend bedankt, we hebben ervan genoten! Verder hebben we in Inle Lake in een houten bootje mogen ervaren hoe mensen daar op het water leven. Ze hebben geen geld voor aas, dus vangen ze hun vis op allerlei andere manieren zoals bijvoorbeeld met een grote korf of door gewoon simpelweg op het water te slaan met een lange bamboestok en maar gewoon te hopen dat je toevallig net een vis knock-out slaat. Verder zijn we langs hele dorpen op palen gevaren. Er zijn daar dus geen wegen en men moet per boot naar school, per boot naar de markt, per boot naar de buren, letterlijk alles per boot. Heel bijzonder en mooi om te zien!

Naast het feit dat Myanmar mooi was en de mensen aardig, hebben we ook nog iets anders bijzonders opgemerkt. De meeste mensen in Myanmar zijn enorm arm. Het enige wat ze bezitten is hun piepkleine huisje gemaakt van bamboe, hun kleding en wat kleine spullen die wij al lang weggegooid zouden hebben maar waarvan zij verwachten dat het ooit nog nuttig zou kunnen zijn. Maar ondanks dat lijken de mensen in Myanmar intens gelukkig te zijn. Een groot verschil met 'het westen'. De mensen hebben niets maar missen daarom ook niets. Van hebzucht hebben ze nog nooit gehoord en ze leven hun leventje van dag tot dag. Misschien is het juist daardoor dat de mensen zoveel gelukkiger lijken dan in het westen en altijd vrolijk zijn. Wij vonden dit erg bijzonder om te zien. (Kunnen jullie al merken hoe boeddhistisch we zijn geworden?;) )

Inmiddels hebben we vandaag het mooie Myanmar verlaten voor Maleisië waar we de komende weken zullen spenderen. Het plan is om zo snel mogelijk van Kuala Lumpur naar de eilanden van Langkawi te trekken, maar hierover zullen we jullie pas in onze volgende blog kunnen vertellen. Voor we afsluiten willen we nog laten weten dat we aan jullie denken en dat we jullie missen! Jullie horen weer van ons!

Liefs,
Erwin en Ilse